Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Cora van Vliet
Bodegraven is haar bakermat.
Zeventien jaar is mijn dochter nu en Bodegraven is haar bakermat. Als peuter rende zij met verwarde blonde haren de bibliotheek in, op zoek naar de prentenboekenhoek. Gretig zocht zij een boek uit, wat ik haar thuis ging voorlezen. ‘Nog een keer lezen, mama!’ En nog een keer …
Heerlijke momenten van samenzijn - daar kan geen computer tegenop. En, zelfs vorige week nog, stak een grieperig puberhoofd boven de dekens uit en vroeg: ‘wil je me voorlezen, mama?’ En ik pakte het boek naast haar bed op en begon weer te lezen.
Spartelend en dapper, met verkleumde lipjes, zongen we samen de liedjes van het babyzwemmen. Een waterratje is ze geworden, gedragen door het enige zwembad in Bodegraven. Waar oplettende ogen en een hartelijke sfeer jaren later haar verjaardagsfeestje onvergetelijk maakten. Al snorkelend vonden negen kinderen, uitstekend begeleid, hun weg in de onderwaterwereld. Ze kregen patat en ijs toe - en ik keek in de ogen van een in en in gelukkige negenjarige.
In een waterrijke omgeving heeft ze - dankzij het zwembad - leren vertrouwen om op en rond het water te zijn. Mijn moederhart gerustgesteld!
'Naar de Zustertuin!' was geregeld de vraag van mijn actieve kleuter. Brood geven aan de geiten, schommelen op haar paard. De toverboom bezoeken. Zou er weer een snoepje in liggen? Achter de kippen aanrennen met een schaterlach - weer of geen weer; de Zustertuin was de uitgaansplek.
De eerste stapjes die zij zette in het Evertshuis waren naar een kindertheatervoorstelling met veel muziek. Ik zat er als genietende moeder naast en deed mijn eigen kindertijd over. Wat een enthousiaste artiesten. Op trommels en snaarinstrumenten speelden zij de sterren van de hemel. En de sterrenkinderen in de zaal waren het allermooiste publiek.
De theaterzaal werd later bezocht voor een proefles Jazzballet. Een verlegen meisje stapte parmantig het podium op en gaf een dansvoorstelling: ‘kijk mama, ik kan het al!’. En juf Ans had er een pupil bij.
Zo fietste ik als moeder heel wat keren in mijn leven van zwembad naar Zustertuin en van bibliotheek naar het Evertshuis. Mijn dochter groeide er door; ik groeide er door.
Dit, lieve mensen, is toch in geen geld uit te drukken. Hier is geen winst in harde euro's te halen. Al deze plekken staan debet op een emotionele balans; het zijn investeringen in de ziel van het dorp; ze vertegenwoordigen een grote hartewaarde.
Zou Notaris Everts daarom zijn geld gegeven hebben aan de gemeente, omdat hij wist dat na zijn dood het leven in Bodegraven door zou gaan? Hoe belangrijk zijn dan niet deze bezielde plekken voor jong en oud!
Ik nodig daarom iedereen uit om eigen ervaringen met zwembad De Kuil, onze Bibliotheek, het Evertshuis en Zustertuin op te schrijven en zo een ketting aan brieven te creëren, waarin het belang van deze plekken voor Bodegraven duidelijker wordt. Opdat zij (college? raadsleden? ambtenaren) die de komende vier jaar ons dorp gaan besturen, hier oog en oor voor hebben.
Cora van Vliet
